Title : In the Darkness
Paring : Victor Frankenstein l Dr.Whale + Mad Hatter l Jefferson
Series : Once Upon A Time
Writer : Zol Redfox
…เสียง….เสียงบางอย่าง……เสียงของเหล็ก……การกระทบกันของโลหะบางอย่าง…. ในตอนนี้มีเพียงความมืด..มืดสนิทเหมือนคนตาบอด แต่กลับยังคงรู้สึกได้ถึงสัมผัสภายนอก…..ที่นี่คือที่ไหน….และทำไมถึงขยับตัวไม่ได้ดังที่ใจคิด….เหมือนถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยบางอย่างที่แน่นหนา…
ภายในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นยามากมายจนรู้สึกแสบจมูกไปหมด… เขาอยากจะอ้าปากและหายใจออกมาทางนั้นแทน…แต่กลับทำไม่ได้ดังที่สมองสั่งการ… นี่เขา…เดี๋ยวก่อน..นี่เกิดอะไรขึ้น? ยิ่งคิดยิ่งหาคำตอบมากเท่าไหร่สติที่ถูกควบคุมเอาไว้มาเป็นเวลานานก็แถมจะบดละเอียดและแตกเป็นเสี่ยงๆ เขาต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้และตอนนี้..
เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเขา.. ชายหนุ่มมั่นใจว่าลูกนัยน์ตาทั้งสองข้างยังใช้การได้ดี แต่ถูกปกปิดเอาไว้ด้วยผ้าสีดำผืนหนา … ริมฝีปากเองก็เช่นกันแม้จะไม่ใช่ผ้าผืนหนาแต่ลิ้นอุ่นที่พยายามดุนสัมผัสกับสิ่งแปลกปลอมก็สามารถทำให้เขาทราบได้ว่ามันเป็นเส้นหนังบางอย่างที่คาดและรัดปากของตนเอาไว้
นี่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนอยู่ในท่าทางไหน.. นั่ง? ยืน? หรือบางทีอาจกลับหัว???!! จะสภาพไหนก็ช่าง ขอให้มีสติและไม่แตกตื่นกับสถานการณ์นี้ให้ได้คงดีไม่น้อย แต่มันกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด.. ความมืดและเสียงประหลาดซึ่งดังต่อเนื่องไม่หยุดหย่อนทำให้หัวใจของเขาเหมือนตกวูบและหายไป ลมหายใจที่กำลังสูดเข้าออกมันช่างลำบากลำบนเสียเหลือเกิน.. เขาไม่เคยรู้สึกว่าการหายใจมันยากจนกระทั่งตอนนี้
สัมผัสเย็นชืดจากชิ้นอุปกรณ์บางอย่างแตะแนบลงบริเวณข้างแก้มของเขา ความรู้สึกเย็นวาบแล่นผ่านเข้ามาจนขนลุกไปทั้งตัว ความกลัวก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ หากนี่เป็นฝันร้ายเขาก็อยากจะลืมตาตื่นขึ้นมาเสียที..ขอให้เป็นแค่ฝัน ..ฝันเท่านั้น… แต่ดูเหมือนว่าคำขอของชายหนุ่มจะไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อยเมื่อเครื่องเงินลักษณะแบนเกลี่ยมาตามโครงหน้าและหยุดอยู่ที่ปลายคางก่อนจะกดลงบนบริเวณลำคอ
การหายใจติดขัดและขาดช่วงไปชั่วครู่ เขากลั้นหายใจทันทีที่ปลายแหลมนั้นกดลงบนผิวเนื้อจนรู้สึกเจ็บ แต่แล้วคมมีด.. ซึ่งเขาเดาว่าน่าจะใช่.. กลับเลื่อนลงมาที่ผ้าพันคอสีม่วงซึ่งปกปิดบาดแผลบางอย่างเอาไว้.. บุคคลปริศนาดึงมือของตัวเองออกก่อนจะปลดผ้าผืนบางซึ่งรัดรอบคอของชายตรงหน้าออก เผยบาดแผลฉกรรจ์รอบลำคอขาว…
แผลเป็นซึ่งไม่น่าจะเกิดขึ้นได้.. ลักษณะการเย็บไม่ต่างจากศีรษะที่ถูกสะบั้นไปแล้วครั้งหนึ่งแล้วนำกลับมาเชื่อมต่ออีกครั้ง.. นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย เพราะวินาทีที่ถูกเชือดเฉือนไปแล้ว แม้ร่างกายไร้ศีรษะจะสามารถขยับได้อยู่ครู่หนึ่งแต่มันก็ไม่ต่างจากการตาย
อาการตื่นกลัวของ ‘เหยื่อ’ เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อสัมผัสประหลาดลงแนบบนแผลเป็นบริเวณลำคอของตน.. สัมผัสคล้ายกับริมฝีปากที่กำลังเกลี่ยอย่างแผ่วเบาและใจเย็น ไอร้อนจากลมหายใจกระทบกับผิวของเขาจนรู้สึกได้อย่างชัดเจน.. เสียงครางร้องดังผ่านลำคอด้วยความสับสน ตื่นกลัว และอยากจะร้องไห้…ใช่..เขาอยากจะร้องไห้ออกมากับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญในตอนนี้
แม้จะพยายามขยับมากเพียงใด แต่เหมือนสิ่งที่พันธนการตนกลับรัดแน่นมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามคิดหาทางออก…ทางออก ที่หากเป็นชีวิตของเขาจริงๆ มันคงเป็นการกระโดดลงหมวกทรงสูงสีดำที่ตัดเย็บอย่างประณีตและใช้เดินทางไปทั่วทุกอาณาจักร.. ต่างตรงที่ตอนนี้เขาไม่มีเวทมนตร์ .. มันใช้งานไม่ได้อีกแล้ว..และคงไม่มีวันใช้ได้อีก
‘เดอะ แมดแฮตเตอร์’ กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นทุกข์มากกว่าครั้งไหนๆ เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร หรือเป็นเพราะตนเองที่พลาดพลั้งไป… แต่มันคงทำอะไรในตอนนี้ไม่ได้เมื่อสัมผัสจากริมฝีปากถูกกดลงหนักกว่าเดิมแถมยังรับรู้ได้ถึงลิ้นอุ่นที่ลงมาแนบกับผิวของเขาอีกด้วย…อยากให้มันจบลงเสียที….อยากให้เรื่องนี้มันหยุดเสียที
ดูเหมือนว่าเจฟเฟอร์สันจะไม่โชคดีเท่าไหร่นักเมื่อเสื้อกั๊กตัวสวยถูกปลดกระดุมออกในที่สุดเสียงลมหายใจกลายเป็นอาการหอบถี่ๆ แทน อย่างน้อยเขาก็อยากจะปลดเจ้าของที่อยู่ในปากของตนออก มันรู้สึกหายใจได้ไม่สะดวกเอาเสียเลย.. . ความคิดแรกที่แล่นเข้ามาในหัวตอนนี้คือเขากำลังจะถูกทรมานใช่ไหม… นี่เขากำลังจะถูกฆ่า… แถมยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเสียอีกว่าเกิดเรื่องนี้ขึ้นได้อย่างไร
ไม่นานนักผู้กระทำกลับปลดสายที่พันคาดโพรงปากของเดอะแมดแฮตเตอร์ออก เขาโยนมันทิ้งไว้บนโต๊ะจนสามารถได้ยินเสียงกระทบดังขึ้นมาอย่างชัดเจน… วินาทีนั้นเองที่เจฟเฟอร์สันพูดโพล่งขึ้นมาในทันที
“ปล่อยผมไป”
น้ำเสียงสั่นเครือไม่ต่างจากร่างซึ่งสั่นเทาเสียจนคล้ายลูกหมาที่เพิ่งตากฝนมาหมาดๆ .. ดูน่าเอ็นดูเกินกว่าจะปล่อยให้หนีไปโดยง่าย.. ทั้งน้ำเสียงและท่าทางที่แสดงออกมาทำให้อยากจะรัดร่างเอาไว้ให้แน่นขึ้นและลงมืออย่างเชื่องช้าภายใต้เสียงกรีดร้องคร่ำครวญ
ไม่อยากจะเชื่อว่าเสียงของโลหะดังขึ้นอีกแล้ว…เขาอยากจะรู้ว่านั่นใช่สิ่งที่ตนกำลังคิดอยู่รึเปล่า.. ‘เครื่องมือแพทย์’ หากเดาไม่ผิดมันต้องใช่แน่ๆ และพอพูดถึงแพทย์…ก็ดันทำให้คิดถึงคนคนหนึ่งขึ้นมา
“ดร.เวล”
ชื่อของศัลยแพทย์ที่ตนรู้จักถูกเอ่ยออกมาแผ่วเบาภายใต้เสียงหอบหายใจถี่ๆ เขาเพียงแค่คิดถึงด็อกเตอร์เวล.. ด็อกเตอร์แฟรงเกนสไตน์ที่ตนได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วย สำหรับแมดแฮตเตอร์แล้วแม้จะทราบว่าแฟรงเกนสไตน์เป็นคนแบบไหนและชื่นชอบที่จะทำอะไร…แต่สถานการณ์นี้คงไม่ใช่เขาหรอก… เจฟเฟอร์สันเชื่อแบบนั้น
อาการชะงักงันและนิ่งไปครู่หนึ่งของร่างเงาตรงหน้าทำให้เขาอยากจะหยุดหายใจ… เป็นไปไม่ได้….เป็นไปได้…..ศีรษะรู้สึกหนักอึ้งไปหมด อยากจะรับรู้…แต่อีกใจก็อยากจะปฏิเสธหากคนคนนี้คือวิคเตอร์ แฟรงเกนสไตน์จริงล่ะก็.. ทำไมคนที่ใจดีและสุภาพแบบนั้นถึง..
“เวล..นั่นคุณใช่ไหม?”
ไม่มีคำตอบจากชายตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย… และดูเหมือนจะถูกเมินไปเสียอีก.. ลมหายใจแผ่วเข้าปะทะบริเวณข้างใบหูก่อนที่ปลายจมูกจะถูกไล้มาตามใบหน้าอย่างเชื่องช้า สัมผัสที่ข้างแก้มรู้สึกได้ว่าอีกคนสวมถุงมือยางที่ใช้ในการผ่าตัดและทดลอง เขาเลื่อนมือลงมาจับที่บริเวณลำคอพร้อมกับใช้นิ้วหัวแม่มือทั้งสองกดลงบริเวณคอหอย แม้จะเป็นแรงเพียงเบาๆ แต่มันก็ทำให้การหายใจของตนติดขัดได้มากทีเดียว
อาการแตกตื่นเกิดขึ้นทันตาเห็นเหมือนกับการหย่อนซีเซียมลงทำปฏิกิริยาในน้ำ ช่างทำหมวกพยายามสูดหายใจเข้าลึกเมื่อรู้สึกว่าแรงกดมีมากขึ้นจนเริ่มขาดอากาศหายใจ ทันทีที่เสียงของเดอะแมดแฮตเตอร์จะถูกเปล่งออกไปอีกครั้งมันกลับถูกขัดด้วยท่อลมบางอย่างลักษณะคล้ายกับหลอดอันยาวที่ถูกสอดใส่เข้าในโพรงปาก เขาสำลักในทันทีเมื่อมันถูกยัดให้ลึกไปจนถึงหลอดอาหาร ร่างกายบิดเกร็งจนกระตุกเป็นช่วง… เสียงหอบหายใจดังขึ้นถี่ ขณะเดียวกับที่พยายามหันใบหน้าหลบสิ่งแปลกปลอมที่สอดใส่เข้ามา
แสงจากหลอดไฟลงกระทบกับคมมีดจนสะท้อนไปแยงนัยน์ตาสีฟ้าซึ่งตอนนี้ถูกปกปิดด้วยผ้าสีดำผืนหนา… ชายตรงหน้าของเจฟเฟอร์สันก็มีนัยน์ตาสีเดียวฟ้าเช่นเดียวกันแม้จะอ่อนกว่าแต่ก็เป็นสีที่สวยหากได้สบตาเป็นเวลานาน…
ตอนนี้คนตรงหน้าเริ่มลงมือปลดเสื้อตัวในออก แม้ร่างกายจะสั่นเทามากเพียงใดแต่เจฟเฟอร์สันยังคงพยายามเอ่ยพูด…แม้เสียงหอบหายใจจะหนักมากเพียงใดแต่เจฟเฟอร์สันยังคงพยายามร้องขอ… เสื้อสีเข้มถูกถอดออกในที่สุด ผิวร่างของแมดแฮตเตอร์ปรากฏต่อหน้าของ ‘คุณหมอ’ ที่ใช้เวลาเล่นสนุกกับร่างกายเขามาเป็นเวลานาน และ…คงไม่หยุดเพียงเท่านี้
มีดผ่าตัดถูกวางแนบผิวหนังของเหยื่ออีกครั้งและครั้งนี้ก็ดูเหมือนว่าเขาตั้งใจจะลงมีดต่างจากในตอนแรกที่ใช้มันลูบไล้อย่างอ้อยอิ่งตามโครงหน้าสวยของแมดแฮตเตอร์ ความรู้สึกเย็นวาบทำให้เจ้าตัวรู้สึกสั่นสะท้านไปหมดยิ่งมันลงแตะตรงส่วนอ่อนไหวก็ยิ่งรู้สึกแปลกจนต้องผ่อนลมหายใจออกมาทางปากแผ่วเบา
‘คุณหมอ’ โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้กับอีกฝ่ายพลางเอ่ยกระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหู ด้วยน้ำเสียงที่เจฟเฟอร์สันไม่มีวันลืมไปได้…น้ำเสียงเรียบๆ ที่มักจะพูดสุภาพและติดตลกในบางโอกาส..เสียงของด็อกเตอร์เวล
“ตอนนี้คุณกลัวผมแล้วหรือยัง คุณเจฟเฟอร์สัน?”
“……..”
ไม่มีคำเอ่ยพูดใดใดออกจากปากของชายหนุ่มผู้เป็นเหยื่อ .. อาจเพราะอาการช็อคที่สุดท้ายแล้ว..ก็เป็นดังที่ตนคิดจริงๆ เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าคนอย่างเวลจะทำแบบนี้กับตน.. เวลต้องมีเหตุผล..และเขามักจะมีเสมอ เหตุผลว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้…ทำไมถึงต้อง……
มุมปากของศัลยแพทย์ยกขึ้นยิ้มเล็กๆ ขณะพินิจมองภาพตรงหน้า แม้จะไม่ใช่สิ่งที่น่าดูเท่าไหร่นักแต่วิคเตอร์กลับรู้สึกดีอย่างประหลาด … อาจเพราะแฟรงเกนสไตน์เรียกร้องให้ทำแบบนี้มานานมากแล้ว… ผ่าตัด…กรีดเนื้อ…กลั่นโลหิต.. การทดลองที่เขาโหยหามาเป็นเวลา 28 ปี ….. มันปะทุขึ้นมาในวันเดียว…รู้สึกดีเสียจนอยากให้คนที่ตนสนใจได้เป็นผู้ลิ้มลองมัน
สิ่งเดียวที่เจฟเฟอร์สันรู้สึกในตอนนี้คือความเสียใจ.. เขาวางใจเวลมาตลอด …ดร.เวลเป็นคนดีมากคนหนึ่งซึ่งเขาเคยรู้จักแต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน…หรือแท้จริงแล้วเขาไม่เคยรู้จักตัวตนจริงๆ ของวิคเตอร์กันนะ… ทั้งหมดที่เขาทำมันก็แค่การหลอกลวงให้ตนเชื่อใจ อีกทั้งคำพูดมีน้ำหนักเหล่านั้น…การแสดงออก ทุกๆ อย่าง….มันไม่ใช่ของจริงงั้นหรือ..
แมดแฮตเตอร์พยายามก้มใบหน้าของตนลงแม้ว่าท่อลมอันยาวจะสอดใส่อยู่ในปากของตนก็ตาม รอบดวงตาของเขาแม้จะไม่สามรถมองเห็นได้แต่มันกลับแดงก่ำไปหมด เสียใจจนรู้สึกคับแน่นไปหมดเหมือนกับหัวใจเพิ่งถูกขยี้ทิ้งไป… ในขณะเดียวกันแฟรงเกนสไตน์กลับไม่พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย เขาฟังเพียงเสียงอดกลั้นที่ช่างทำหมวกไม่พยายามแสดงออกมาอยู่สักพัก ก่อนจะจับใบหน้าซึ่งถูกปิดนัยน์ตาสีสวยเอาไว้ขึ้นพร้อมกับดึงท่ออันยาวออกมาวางไว้บนโต๊ะข้างๆ
เสียงไอดังไม่ขาดสาย เจฟเฟอร์สันแทบจะกระโดดได้หากไม่ถูกพันธนาการร่างกายจนรัดแน่นขนาดนี้ล่ะก็… เขาไอไม่หยุดจนจมูกเริ่มแดง เสียงหายใจดังหอบถี่และหนักเหมือนในตอนแรก…และแล้วแมดแฮตเตอร์จึงตัดสินใจถามแฟรงเกนสไตน์ออกไป
“ทำไมคุณถึงทำกับผม…แบบนี้…”
แม้จะเป็นน้ำเสียงอ่อนแรงแต่มันกลับทำให้เวลเพ่งความสนใจได้ดี เขาไม่เมินเฉยเหมือนครั้งก่อน…รอยยิ้มถูกคลี่ออกช้าๆ เมื่อฟังจนจบคำถาม… แฟรงเกนสไตน์ไม่คิดอะไรนอกจาก ‘การทดลอง’ แน่นอนว่าเขาไม่รู้จักความสุขหรือความรัก เพราะมักจะสูญเสียสิ่งเหล่านั้นไปเมื่ออ้าแขนรับมันมา…แต่ครั้งนี้จะไม่มีอีกแล้ว….มันจะไม่เกิดขึ้นอีก…ตราบใดที่วิคเตอร์ยังสนใจเจฟเฟอร์สันอยู่..เขาจะไม่ทิ้งไปง่ายๆ เขาแค่แสดงออกแตกต่างจากคนอื่นเพียงเท่านั้นเอง
“ผมจะทำให้คุณเป็นของผมตลอดกาล”
– END –
Mister Zol Redfox 
อ่านแล้วระทึกมากค่ะ ดูจิตมาก คือชอบบบบ ><