Title: Best Friend (1)
Friendship: Bats the Ghost dog and Doctor Stephen Strange
Comics: Doctor Strange (2015)
Writer: Zol Redfox
‘Don’t let them hurt your friends.’
ครั้งหนึ่งผมเคยสูญเสียทุกอย่าง บ้าน คนรัก อาชีพ เวทมนตร์..
ทุกอย่างที่เคยเป็นของผมถูกส่งต่อไปให้มหาจอมเวทคนใหม่อย่าง…
‘โลกิ’ บุตรแห่งลาฟฟี่ บุตรของโอดิน น้องชายแห่งธอร์
ผมไม่ได้นึกแค้นเขาเลย.. ผมบอกกับตัวเองอย่างนั้นมาโดยตลอด
เริ่มต้นชีวิตใหม่ ใช่.. แค่เริ่มต้นชีวิตใหม่
แต่ผมก็ยังเป็นจอมโกหก
โกหกได้เก่งกว่าเทพมุสาเฉกเช่นโลกิ
“คุณหายไปไหนของคุณสตีเฟน!”
“วอนด้าผมต้องขอให้คุณอย่าตะโกนเสียงดัง ตอนนี้คุณกำลังทำให้คนไข้ของผมตกใจ”
หญิงสาวในชุดสีแดงสมญานาม ‘สการ์เล็ตวิช’ ปรากฏต่อหน้านายแพทย์.. สัตวแพทย์อย่างสตีเฟน สเตรนจ์ หลังจากที่การเปลี่ยนถ่ายตำแหน่งผ่านไปได้ช่วงหนึ่งสเตรนจ์เลือกจะละทิ้งทุกอย่างและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เขาเลือกจะเปิดคลินิกรักษาสัตว์ ดูแลพวกเขาไม่ได้ต่างจากครั้งที่ตนเป็นศัลยแพทย์มนุษย์
แต่ตอนนี้อเวนเจอรส์กลับต้องการตัวเพียงเพราะมหาจอมเวทคนใหม่อย่างโลกิทำให้เกิดความโกลาหล.. สตีเฟนมองว่านั่นเป็นการปรับตัวของผู้ได้รับตำแหน่งคนใหม่ เขาเลือกปฏิเสธ แม้ใจจะอยากกลับไปอยู่จุดเดิม แต่การสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตทำให้สเตรนจ์ไม่ต้องการกลับไปเผชิญหน้าอีกครั้ง
“ได้เลยสเตรนจ์ คุณยอมปล่อยเรื่องพวกนี้ทิ้งไว้ คุณมีความสุขกับสิ่งที่คุณทำ เล่นเป็น ดร.ดูลิตเติ้ล ตามใจคุณเถอะ”
บานประตูคลินิกถูกปิดลงอย่างแรง เสียงดังจนคนในคลินิกหันมามองเป็นตาเดียว ยิ่งถูกถาม ยิ่งถูกตอกย้ำสตีเฟนกลับยิ่งรู้สึกทุกข์ระทมอยู่ข้างในลึกๆ เขาควรทำอย่างไร? เขาควรทำเช่นไรต่อ? ในเมื่อโลกตรงนั้นไม่ได้มีสิ่งที่เขาต้องการอีกต่อไปแล้ว ทุกอย่าง…ถูกช่วงชิงไปจนหมด
“อะไรคือดร.ดูลิตเติ้ล?”
เสียงอันแสนคุ้นหูดังขึ้นเมื่อวอนด้า แม็กซิมอฟจากไป ดวงตาภายใต้กรอบแว่นเลื่อนมองทางต้นเสียง สตีเฟน สเตรนจ์คิดผิดไป หลงลืมว่าหนึ่งสิ่งแสนสำคัญของตนที่ยังหลงเหลือในตอนนี้คือ ‘ใคร’
“อ่า…หนังน่ะ เขาคือสัตวแพทย์ที่พูดคุยกับสัตว์ได้”
“ว้าว นั่นเป็นมุกที่ตลกมาก”
‘สุนัขพันธุ์บัสเซสฮาวด์’ พูดตอบ เขาเงยหน้ามองดร.สเตรนจ์ที่เพิ่งให้คำตอบกับตน หางกระดิกกวัดแกว่งไปมาเล็กน้อยก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างกับเพื่อนมนุษย์
“เฮ้ ด็อก… ฉันอยากให้นายไปเช็คดูหน่อย เพื่อนแม่มดของนายพูดถึงโลกิแล้วหมอนั่นก็ดูจะป่วนไปทั่ว”
“แบทส์”
สตีเฟนกระแอ่มไอในลำคอเป็นการเตือน เจ้าเพื่อนสุนัขสี่ขาดันปรากฏตัวออกมาจากช่องประตู พูดคุยสนทนาปกติกับเขาทั้งที่ตอนนี้กำลังตรวจคนไข้ ไม่ต้องนึกเลยว่าพอหันกลับไปจะเห็นผู้คนแสดงสีหน้าออกมาอย่างไร
“…โทษที นายกำลังออกตรวจอยู่นี่?”
“ใช่แล้วแบทส์ ฉันติดเคสอยู่นิดหน่อยถ้าหากนายไม่ว่าอะไร..”
“โอเค ฉันจะไปรอที่ออฟฟิศนะ”
สุนัขสายพันธุ์บัสเซสฮาวด์พูดตอบก่อนจะหันตัวกลับเข้าไปในห้องปล่อยให้สเตรนจ์จัดการในสิ่งที่ต้องจัดการ อธิบายทุกอย่างให้พวกเขาฟังแม้ว่าผู้ปกครองของคนไข้เหล่านั้นจะไม่เข้าใจเลยก็ตาม
“นายควรโกหกพวกเขานะ บอกอะไรก็ได้เพื่อแก้ตัว”
“ไม่แบทส์ ฉันไม่โกหก..”
นั่นคือสิ่งที่ผมโกหกกับเขา
และผมก็โกหกอีกหลายครั้ง.. ผมโกหกมาตั้งแต่ต้นตอนที่บอกว่าตัวเองจะไม่เป็นไร
โกหกว่าไม่ได้ไม่พอใจเรื่องโลกิ
โกหกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับ ‘เซลมา’ หลังจากที่ผมพาเธอไปตะลอนทั่วมิติในฐานะเด็กฝึกหัด
ผมแค่ทิ้งเธอไว้.. จากเธอมาโดยไม่ยอมเผชิญหน้ากับเธอตรงๆ
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าตัวเองว่าต้องการอะไร ผมมีแบทส์.. แล้วทำไมถึงต้องละโมบต้องการสิ่งอื่นมากถึงขนาดนี้?
ทำไมถึงต้องการบ้านคืน? ทำไมถึงต้องการเวทมนตร์เหล่านั้นคืนมา?
ทำไมถึงต้องการเซลมากลับมา?
ทำไม?
หลังจากที่สเตรนจ์ฟังข่าวคราวเกี่ยวกับมหาจอมเวทจากปากของแบทส์ เรื่องราวในอดีตกลับเอ่อทะลักออกมาท่วมท้น ความไม่พอใจ ความคับแค้นใจ ทุกอย่างที่สามารถรู้สึกได้คล้ายจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ เพียงเพราะเรื่องเซลมากับโลกิ เขาไม่อาจปล่อยเธอไปกับโลกิ..
ถึงขั้นบุกกลับไปยังบ้านเก่า.. ถนนบลีคเกอร์ที่ตอนนี้เป็นที่พักพิงของเทพแอสการ์ด พวกเขาถกเถียงกัน เซลมาโกรธสตีเฟนยกใหญ่ต่อปากต่อคำจนโลกิต้องเข้ามาเป็นคนห้าม และแม้โลกิจะพยายามพูดดีด้วยแต่ดูเหมือนด็อกเตอร์สเตรนจ์จะไม่อาจควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อีกต่อไป เขาเป็นเพียงชายธรรมดาที่สิ้นหวัง แตกสลายและสูญเสียทุกๆ อย่าง
“เจ้าควรกลับไปสตีเฟน เซลมาไม่อยากคุยกับเจ้า เจ้าไม่ควรจะรั้งเธอไว้”
สเตรนจ์คว้าโลกิไว้ในทันที แต่การกระทำนั้นกลับทำให้เทพคำลวงเผลอตัวใช้พลังจนส่งร่างของอดีตจอมเวทอย่างสตีเฟน สเตรนจ์กระเด็นลอยไปกระแทกกับรถ ..
ชายผู้สูญเสียพลังทั้งหมดไป
“ขอโทษด้วยสตีเฟน ข้าลืมไปว่าตอนนี้เจ้าเป็นเพียงคนธรรมดา เมื่อกี้คงจะมากเกินไป”
เสียงร้องครางเล็ดลอดออกจากริมฝีปากของอดีตศัลยแพทย์ ความเจ็บปวดแล่นไปทุกอณูร่างกาย สเตรนจ์ทรุดตัวนั่งอยู่ตรงนั้นขณะที่โลกิค่อยๆ ลอยตัวลงมายืนอยู่ตรงหน้า มองจ้องมนุษย์ธรรมดาที่ไร้ซึ่งพลัง เขาพยายามพูด…
“เจ้าในตอนนี้ไม่สามารถต่อกรข้าได้ ข้าแนะนำให้เจ้ากลับไป… และหากว่าเจ้าคิดจะสู้..”
“ถอยห่างออกไปจากเพื่อนของฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”
แบทส์โพล่งขึ้นพร้อมวิ่งเข้ามาหา พยายามปกป้องสเตรนจ์หลังจากเห็นว่าโลกิทำร้ายเพื่อนของเขา เจ้าสุนัขอาวุโสส่งเสียงพูด ทำท่าจะเข้าไปกัดแต่โลกิกลับร่าวเวทกางบาเรียป้องกันไม่ให้เจ้าสุนัขเข้ามาถึงตัว เขายกยิ้มขึ้นมาเล็กๆ อย่างเอ็นดู ดวงตาคู่นั้นจ้องมองสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยที่กำลังพยายามต่อต้านเขา
“สตีเฟน.. นี่เจ้าสอนสัตว์พูดด้วยหรือ?”
“ฉันไม่สนหรอกนะว่านายจะตัวใหญ่แค่ไหน! แต่ฉันสู้นายได้แน่ๆ!! ฉันสู้นายได้!!”
“แบทส์ ใจเย็นๆ แบทส์…”
“ตกลงที่เจ้ามาหาข้าวันนี้….”
“โลกิ นายช่วยเอาบาเรียลงก่อนได้ไหม?!”
“เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ทำร้ายสัตว์ ข้าเพียงแค่กันเขาไว้ขณะคุยกับเจ้า”
“เขาหัวใจไม่แข็งแรงโลกิ! นายกำลัง…”
“ด็อก! ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย..”
“แบทส์ ไม่แบทส์!!”
ร่างของสุนัขอาวุโสหยุดส่งเสียง เขาล้มลงนอนกับพื้นหมดแรง.. อาการโรคหัวใจกำเริบ .. หัวใจของแบทส์ทำงานหนักมากเกินไปจากเหตุการณ์นี้ เขาเพียงต้องการปกป้องสตีเฟนหลังจากเห็นโลกิใช้พลังทำร้ายเพื่อนมนุษย์ของตน เขาทำหน้าที่ของตัวเอง นั่นคือการปกป้องสเตรนจ์
“เฮ้ เพื่อน.. หายใจ ไม่เป็นไร ฉันจะพานายกลับคลินิก”
“..อย่าให้ใครทำร้ายเพื่อนนายนะ ด็อก….”
นั่นคือเสียงสุดท้ายของแบทส์
“สตีเฟน ข้า…ข้าไม่ได้..”
“……”
หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้ม แบทส์จากสเตรนจ์ไปแล้ว เหลือเพียงร่างสุนัขที่นอนนิ่งอยู่ตรงนั้น สตีเฟนได้แต่โทษตัวเอง เขาโกรธ… โกรธตัวเอง โกรธโลกิทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดของโลกิเลยจริงๆ
ความละโมบของผมทำร้ายตัวผมเอง ผมเข้าใจมันเป็นอย่างดี
ทำไมผมถึงยังเลือกสิ่งที่ผมเคยมีมัน… ทำไมผมถึงไม่ปล่อยวางมัน
ทำไมยังโกหกตัวเอง.. ทำไมถึงยังโกหกเขา
ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรอีกเลย
ไม่เหลือใครเลย..
นายดูแลฉันมาตลอดและฉันขอโทษจริงๆ แบทส์
“…..but you won, doc.”
“….Bats??”
Store: *Click*
Commission: *Click*
Mister Zol Redfox 